ถ้าถามถึงบางสิ่งที่รักมาก ธีร์รัณมีเพียงคำตอบเดียวเท่านั้นคือ "กัญจิรา"

เพราะนำ้แดงแก้วนั้นทำให้เรามาพบกัน

‘พี่คิดถึงแต่หน้าของริน ตอนที่เขียน... บทเลิฟซีน’

จากพันธะสู่ความรักบทสรุปของหัวใจ บางครั้งโชคชะตาก็นำพาสิ่งที่ดีที่สุดมาให้เรา แม้ว่าตอนแรกเราไม่ต้องการมันเลยก็ตาม

กำแพงหัวใจถูกทลาย ด้วยรักที่ผลิบานในหัวใจ

นี่คือเรื่องราวของ2นักศึกษาแลกเปลี่ยนที่ต้องมาไขควาลับของสถานศึกษาอันดำมืดแห่งนี้โดยที่ทั้ง2ต้องร่วมมือกันอย่างไม่เต็มใจนักแต่ทว่าพอทััง2อยู่ไปด้วยกันนานๆความสัมพันธ์ของทั้ง2จะไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป..

เมื่อควันพิษสีม่วงอมดำแผ่ปกคลุมฟากฟ้า เมื่อเสียงคำรามของจักรกลดังก้องราวกับเสียงสวดมนต์แห่งความตาย และเมื่อหยกโบราณต้องผสานกับฟันเฟืองทองเหลือง... นั่นคือจุดเริ่มต้นของตำนานรักที่ถูกลิขิตข้ามภพชาติ

เเวมไพร์ สิ่งมีชีวิตในนิยายซึ่งใครๆก็คิดว่าไม่มีอยู่จริงบนโลกใบนี้ มนุษย์ ต่อสู้ดิ้นรนอยู่กับโลกอันเเสนโหดร้ายเเละอาการทางจิตที่ยากเกินรับไหว อีกคน...เป็นผู้อายุยืนเเต่กลับไม่เข้าใจความเจ็บปวด

การเกิดใหม่ของเด็กหนุ่มธรรมดาที่กลายเป็นจิ้งจอกสาว และเรื่องราวความรักสุดแสนจะหนักหน่วงของเหล่าสาวๆสุดน่ากลัว ความรักฉบับยูริและการเปิดร้านขายของที่ต่างโลก

“คุณเกรซ” เธอคือหัวหน้าผู้สมบูรณ์แบบที่ใคร ๆ ต่างยกย่อง แต่เบื้องหลังความสง่าที่เปี่ยมไปด้วยอำนาจนั้นกลับมีความลับที่อันตรายซ่อนอยู่ ฉันควรหยุดความรู้สึกที่มีต่อเธอ แต่กลับยิ่งถลำลึก...

"ใช่ค่ะ หลินไม่อยากไปอยู่กับเพื่อนของพ่อ หนูไม่อยากไปอยู่ผู้ชาย" ลินลดาบอกพ่อไปตามความจริง เธอไม่อยากไปอยู่กับเพื่อนพ่อเลย "ผู้ชายที่ไหนลูก พี่หยกเขาเป็นผู้หญิง" กันยารัตน์บอกลูกสาวที่เข้าใจผิด

หลังจากคบกันเป็นแฟนผมก็ได้รู้ความลับของเธอเข้าและโดนลูกหลง(?)เข้าให้

เมื่อคนที่เคยทิ้ง กลับมาง้อขอคืนดี คนที่เคยถูกทิ้งจึงคิดจะเอาคืน เลยให้อีกฝ่ายเข้ามาอยู่ในชีวิตอีกครั้ง เรื่องราววุ่นๆของทนายตามรวีกับคุณหมอเหมือนแพรจึงบังเกิด เมื่อคนง้อ ง้อจนเธอไม่ได้หลับไม่ได้นอน

ตัวแม่ที่ว่าแน่ ยังต้องแพ้น้องติ๋ม ไม่ทราบว่ามีแม่ไว้ให้ดื่มนมหรือยังคะ? ยื่นนม

มีโอกาสเด็ดดอกฟ้าตั้งแต่พบหน้ากันวันแรก แต่หิรัญญ์หมายใจอยากได้หล่อนมาเป็นภรรยา ... ศักดิ์ศรีว่าที่สะใภ้หิรัญสวัสดิ์กุล จะให้ใครมาพูดทีหลังว่าจับพลัดจับผลูได้มาตอนเมายาปลุกเซ็กส์มันใช้ได้เสียที่ไหน

เด็กสาวซึ่งถูกกักขังเป็นเวลานาน 10 ปี กับวิญญาณผู้อาภัพ